AN - CCXVII - R.F.
"La Revolucion s'acabava, la Republica se morissiá, Bonaparta se batiá en Egipta. Es alara que se bastiguèt lo meu ostal."
Tous les lecteurs de Jean Boudou ont en mémoire ces premiers mots des Contes del meu ostal. Dès sa première oeuvre éditée, et dès les premières lignes de cette première oeuvre, Boudou nous conviait dans sa maison natale. Il nous en fit voir l'enfantement, nous initia au secret de son triple baptême, dont certains sourirent, non sans émotion...
Aquel ostal tan vièlh, de l'an VII de la Republica, que lo lindal encara s'en soven, existís totjorn. Entestament de pèira. Paciéncia de bart e de fusta. Coma viu encara, sens o saber, aqueste dròlle qu'i nasquèt, qu'i grandiguèt e que, vengut òme, quitèt pas jamai de remembrar la tèrra e la lenga mairalas.
Joan lo contaire. Joan lo poèta. Joan l'escrivan. Joan... Que las memòrias, e que los còrs, jamai volguèron creire que s'èra calat, bèl temps i a.
E mai l'aguèssen cregut, l'ostal èra aquí, que velhava. A mormolhar son espèr silenciós.
Es aital, aprèp tantas annadas, que d'aurelhas l'ausiguèron...
...e que tornèron los bastidors.
